این بیت شعر از شاعر مشهور کشورمون حضرت سعدی شیرازی هست که در مطلع یکی از غزلیات خودش ( غزل شماره 597 ) اون رو سروده است. معنی و تفسیر اصلی این شعر به کسب تجربه و تفکر در مورد زندگی و اهدافی که در زندگی داریم برمیگرده و حضرت سعدی خیلی هنرمندانه زندگی انسان رو به یک سفر تشبیه کرده. همونجوری که احتمالا حدس میزنین در زمان گذشته و در زمان زندگی شیخ سخن حضرت سعدی، سفر کردن یکی از فعالیت‌های سخت بوده که شخص مسافر قطعا در طول سفرش با چالش‌ها و مشکلات زیادی روبرو می‌شده است. البته سفر کردن در همین دوران کنونی هم خالی از مشکل نیست و کافیه تا با اصول اولیه سفر یا کمپ کردن آشنا نباشین تا با مشکلات احتمالی مواجه بشین. حل کردن مشکلات و چالش‌ها در طول سفر باعث میشه تا انسان تجربه‌های نابی رو به صورت عملی بدست بیاره که هیچوقت هم از یادش نره! پس هر سفری میتونسته حامل تجربه‌های متعددی باشه که انسان‌های سفر نکرده از اون تجربه‌ها بی بهره بودن! مخصوصا در زمان گذشته که ارتباط بین جوامع و فرهنگ‌های مختلف مانند امروز نبوده و به طور مثال مردمان دو شهری که با فاصله‌ی تنها 100 الی 200 کیلومتر از هم زندگی می‌کردند، رویارویی با فرهنگ‌های غریبه و دیگر شهرها به شدت میتونست آموزنده باشه.